Νέες δημοσιεύσεις

Ξεκινά την λειτουργία της η Λέσχη Ανάγνωσης «Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι» Αθήνας διαβάστε περισσότερα

 

Συνέντευξη του Francois Ozon στον Ανδρέα Παγουλάτο

Δαμάζοντας τα αισθήματα, κριτικό σημείωμα Γ. Καραμπίτσου
για το «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» του Λαρς Φον Τρίερ

Actors Studio

Σημερινός Ελληνικός Κινηματογράφος (Μέρος Ι, Θόδωρος Σούμας)

 Mulholland drive – Lost Highway : Όνειρο ή Πραγματικότητα

Για τον Δημήτρη Παπαϊωάννου (Κωνσταντίνος Κυριακός)

 

Ο Ρόλος του Μοντάζ στην Κινηματογραφική Διεργασία

Φαρενάιτ 451 (FILM VS ΒΙΒΛΙΟΥ)

Ο Δημήτρης Χάλκος λύνει τον γρίφο του Mulholland Drive στην καλύτερη κριτική που γράφτηκε ποτέ για την ταινία

Συνέντευξη Εμίρ Κουστορίτσα

Διάλογοι Ανδρέα Παγουλάτου με Γιόρις Ίβενς.

Advertisements

Ο Νίκος Νικολαΐδης και ο Γιάννης Αγγελάκας μιλούν στον Γιάννη Καραμπίτσο για την γνωριμία τους, τα γυρίσματα του «Ο Χαμένος τα παίρνει όλα», τις Τρύπες, τη μουσική, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, το Ιντερνέτ και τις γυναίκες

Η συνέντευξη πραγματοποιή­θηκε στις 24-2-2002 στο σπίτι του Νίκου Νικολαΐδη στο Κεφα­λάρι μέσα σε ένα ευχάριστο και χαλαρό κλίμα όπως θα διαπι­στώσετε αφού θεωρήσαμε ότι θα ήταν ενδιαφέρον για τον αναγνώστη να έρθει σε επαφή με αυτό.

Photos: Στέλλα Στυλιανού

Φαντάζομαι ότι θα καταλάβατε ποια είναι η πρώτη ερώτηση.

N. Α. Ναι, ναι. Το κλασικό, αρχικά, πού γνωριστήκαμε. Γνωριστήκαμε, Γιάννη. Για πες για πρώτη φορά, που κοιτα­χτήκαμε στα μάτια!

Έρωτας ήταν ή;…

Ν. Ήταν έρωτας απ’ την πρώτη θέα, ας πούμε. μ’ ερωτεύτηκε στα Κουρέ­λια κι εγώ τον ερωτεύτηκα στο Μαρκή.

Όταν έπαιζε κιθάρα, ή έκανε ότι έπαιζε κιθάρα. Εγώ τον πειράζω κιόλας, ξέρεις (γέλια)…

Α. Εγώ το Νίκο στα Κουρέλια τον γνώ­ρισα, δηλαδή δεν τον γνώρισα προσω­πικά στην αρχή, αλλά μέσα από την ταινία. Ρώτησα κι έμαθα ότι ήταν ένας Νίκος Νικολαΐδης που μας μιλούσε σε περίεργα χρόνια, με περίεργη γλώσ­σα και τακτοποιούσε και μερικά ατομάκια που ήμασταν εκτός μεταπολι­τευτικού κλίματος και είχαμε άλλες α­νησυχίες…

Σύγχρονος Ελληνικός Κινηματογράφος (Αφιέρωμα Μέρος Β’)

Δημιουργοί και μυθοπλασίες στον ελληνικό κινηματογράφο

 

 

Θέματα και μυθοπλασίες: η σχέση με την πραγματικότητα

του Θόδωρου Σούμα

 

Ο νέος ελληνικός κινηματογράφος, πριν μερικά χρόνια, παρουσίαζε προβλήματα και ανεπάρκειες: Δυσκαμψίες μυθοπλαστικές και αφηγηματικές. Αμφισβητήσιμες θεματικές επιλογές. Προβληματικές αισθητικές επιλογές. Τα θέματα του, συχνά, ήταν αδιάφορα, παρωχημένα ή κλειστά στον εαυτό τους, θέματα που ενδιέφεραν λίγους θεατές, με αποτέλεσμα να προκύπτουν κάποιες βαριές, άχαρες και βαρύγδουπες ταινίες, εσωστρεφείς ή βαρετές. Σ’ αυτή την κατεύθυνση έγιναν ορισμένα φιλμ ενός μάλλον ποιητικίζοντος, αβανγκαρντίστικου, αφηρημένου κινηματογράφου, που σήμερα είναι ξεπερασμένος και η ποίηση του συγκινεί ελάχιστους.

Links

O Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι και το Μηδέν της Γραφής

(Απόσπασμα από το Βιβλίο του Γιάγκου Ανδρεάδη)

«ΟΥΟΝΓΚ ΚΑΡ-ΟΥΑΪ – Wong Kar Wai (1958)»

 

«ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ – ACTORS STUDIO»

 

Συνέντευξη του Francois Ozon στον Ανδρέα Παγουλάτο

 

(ένας αποκλειστικός διάλογος με τον Francois Ozon)

 

Δημοσιεύτηκε στο 4^ο-5^ο τεύχος (Μάιος- Αύγουστος 2002) του Camera Stylo.

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του 3^ου Φεστιβάλ Γαλλικού Κινηματογράφου στο οποίο προβλήθηκε η ταινία του Φρανσουά Οζόν  «8 Γυναίκες» που ήταν και καλεσμένος.

 

Α.ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ: Από το Sitcom που γυρίστηκε το 1998 μέχρι τις 8 Γυναίκες που γυρίστηκε το 2001 έχω την εντύπωση ότι. από την άποψη της μορφής και της κατασκευής, υπάρχει μια ορισμένη συνέχεια, αλλά συγχρόνως, από ταινία σε ταινία η μορφή και η δομή γίνονται όλο και πιο σημαντι­κές για σας, ενώ. από την άποψη των θεμάτων, μπορούμε να δια­κρίνουμε κάποιες σταθερές που επαναλαμβάνονται, με τον ένα τρόπο η τον άλλο. Διαπιστώνω επίσης στον κινηματογράφο σας έ­να είδος αποστασιοποίησης, που γίνεται ιδιαίτερα φανερή στις 8 γυναίκες, και παίρνει τα χαρακτηριστικά ή ακόμη και το ύφος μιας παρωδίας. Παρωδία σε σχέση π.χ. με το θρίλερ ή τη μουσική κωμω­δία κ.λπ. Συνυπάρχουν και αλληλοσυνδέονται, δηλαδή, μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο, σε κάποιες ταινίες σας και ιδίως στις 8 γυναίκες διαφορετικά κινηματογραφικά είδη. Ποια είναι η άποψη σας για όλα αυτά;

 

Για υποψήφιους συντάκτες του Camera Stylo Online

Όποιος επιθυμεί να γίνει συντάκτης του Camera Stylo Online (σε εθελοντική βάση) που θα «κυκλοφορήσει» σύντομα σε κάποια από τις στήλες του (Κριτικές, Συνεντεύξεις, Άρθρα, Εκδηλώσεις, Παρουσίαση Βιβλίων, Παρουσίαση DVD κ.α.) μπορεί να δηλώνει το ενδιαφέρον του είτε με την μορφή σχολίου είτε επικοινώντας μαζί μας μέσω e-mail  ή τηλεφώνου αποστέλλοντας ένα σύντομο βιογραφικό του. Οι αναγνώστες του περιοδικού μπορούν με τη μορφή σχολίων να παίρνουν μέρος στον δημιουργικό διάλογο που ελπίζουμε να προκύψει και φουντώσει.

 

 

 

Δαμάζοντας τα αισθήματα, κριτικό κείμενο του Γ. Καραμπίτσου για το «Χορεύοντας στο σκοτάδι»

 

(το κείμενο γράφτηκε για το 13ο και τελευταίο τεύχος του περιοδικού Καθρέφτης του Κινηματογράφου το 2000. Ο Καθρέφτης του Κινηματογράφου υπήρξε ο προπομπός του έντυπου Camera Stylo)

 

 

Ο Lars Von Trier υπογράφει με το «Χορεύοντας στο σκοτάδι» μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων και ίσως την πιο ώριμη δική του. Το «Χορεύοντας στο σκοτάδι» κέρδισε δίκαια το Χρυσό Φοίνικα στο τελευταίο φεστιβάλ των Κανών. Μια αριστουργηματική ταινία που στοχεύει κατευθείαν στην ψυχή του θεατή που θα έχει την τύχη να την απολαύσει, κάνοντας τον να αισθανθεί πραγματική αγαλλίαση.

Πάντως είναι αλήθεια ότι ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που μπορεί κανείς να την λατρέψει ή να την μισήσει.

 

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε μια ταινία – παιδί «των νέων τεχνολογιών» που να αποδεικνύει ότι κινηματογράφος μπορεί να γίνει και χωρίς φιλμ. Είναι όμως η πρώτη φορά που ο κινηματογράφος της ψηφιακής εποχής (γυρίστηκε με ψηφιακή βιντεοκάμερα και στα κομμάτια μιούζικαλ χρησιμοποιήθηκαν 100 βιντεοκάμερες ταυτόχρονα) δηλώνει με εντυπωσιακό και συναρπαστικό τρόπο ότι μπορεί να παράγει αριστουργήματα, αρκεί να υπάρχει από πίσω ο πραγματικός δημιουργός κάθε μεγάλου έργου τέχνης και που δεν είναι άλλος από την ανθρώπινη ψυχή. Αυτή την ψυχή που ο Ντοστογιέφσκι έφερε στο προσκήνιο της ανθρώπινης ιστορίας με τα βιβλία του που αποτελούν τα καλύτερα μαθήματα έρωτα, αγάπης, πάθους και πίστης.

Πίστης όμως σε τι; Ο Ντοστογιέφσκι όπως και ο Trier που σ’ αυτή την μεγαλειώδη ταινία του βρίσκεται τόσο κοντά όσο ποτέ άλλοτε στον μεγάλο δάσκαλο, πιστεύουν ακράδαντα, όποιες και αν είναι οι κατά καιρούς ιδεολογικές εκφάνσεις αυτής της πίστης, στο μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.

Η ιστορία του Actors Studio και της μεθόδου

 

 Lee Strasberg

 

 

Τζον Γκάρφιλντ, Μοντγκόμερι Κλιφτ, Μάρλον Μπράντο, Τζέιμς Ντιν, Πολ Νιούμαν, Κιμ Στάπλετον, Εύα Μαρί Σαντ, Ντάστιν Χόφμαν, Αλ Πατσίνο, Ρόμπερτ ντε Νίρο, Έλεν Μπέρσπν, Μέριλ Στριπ.,.όλοι καθαρά προϊόντα της «Μεθόδου». Eίναι γενικά αυτό που μπορεί να διαβάσει κανείς εδώ κι εκεί, όταν πρόκειται να κολλήσουμε μια ετικέτα για το παίξιμο αυτών των ηθο­ποιών. Αλλά, τι είναι, λοιπόν, η «Μέθο­δος», κυρίως όταν αναφέρεται στις βιογραφίες τους, ότι ο Κλιφτ διαμορ­φώθηκε κυρίως από το ζεύγος Άλφρεντ Λαντ και Λιν Φοντάν στο πολύ κλασικό παίξιμο, ότι ο Μπράντο και ο Ντε Νίρο μυήθηκαν αρχικά από τη Στέλλα Άντλερ στο αξιοσέβαστο con­servatoire της κι έπειτα τελειοποιή­θηκαν αντιστοίχως από τον Ελία Καζάν και τον Λι Στράσμπεργκ στο μυθικό Actors Studio της 44ης οδού (στη δυ­τική πλευρά) της Νέας Υόρκης; Μήπως υπάρχουν πολλές μέθοδοι; Ποιοι ήταν οι θεμελιωτές τους: Τι απομένει σήμε­ρα απ’ αυτή τη διδασκαλία, που στο Actors studio χαρακτηρίστηκε σαν διαδικασία εργασίας, παρά στυλ;

 

 

Ζωοδόχου πληγής: Για την «Ομάδα εδάφους» του Δημήτρη Παπαϊωάννου

 

του Κωνσταντίνου Κυριακού

 

Μην με πας απ’ το σπίτι – ακούς;

στο Θεό να με πας

Μυρωδιά καταλύτη

α, ρε χρόνε αλήτη

που αγάπες

και ανθρώπους σκορπάς

 

Λίνα Νικολακοπούλου

 

Τα θέματα του έρωτα και του θανάτου και η στερεότυπη αλλά και ιδανιστική εικόνα του καλλιτέχνη που θρέφει την τέχνη του από το περίσσευμα ή το υστέ­ρημα του βιωματικού του υλικού απο­τελούν τον κεντρικό άξονα της συγκε­κριμένης συνεξέτασης δύο από τα χαρα­κτηριστικότερα, εντελή σε σύλληψη και εκτέλεση, εικαστικά και χορογραφικά θεάματα της «Ομάδας Εδάφους» των Δημήτρη Παπαϊωάννου και Αγγελικής Στελλάτου: Ενός Λεπτού σιγή (παραγω­γή του 1995) και Για Πάντα (παραγωγή του 2001). Η συνεξέταση τους εμμένει στην αναζήτηση των κοινών θεμάτων και των εκφραστικών μοτίβων της χορογραφικής αφήγησης, με έμφα­ση στο στοιχείο της ερωτικής ανησυχίας και στην υπόδειξη της υιοθέτησης μιας νέας εκφρα­στικής φόρμας.

Σύγχρονος Ελληνικός κινηματογράφος (μέρος Α΄)

 

του Θόδωρου Σούμα

 

KATAKTHΣΕΙΣ  ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΕΣ

 

 

To γενικό κλίμα του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, από μυθοπλαστική και αφηγηματική άποψη, έχει πλέον βελτιωθεί σε σύγκριση με παλαιότερες εποχές, γιατί έχουν ατονήσει ορισμένες αγκυλώσεις και εμμονές σε θεματικό-αισθητικές επιλογές που βάραιναν για πολλά χρόνια το «Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο». Δεν υπάρχει σήμερα προσή­λωση σε δόγματα και θεωρητικά ή ιδεολογικά σχήματα (προοδευτικά ή συντηρητικά). Ο λαϊκίστικος, δογματικός και δοξαστικός αριστερός λόγος έχει καταποντιστεί (άποψη που σχηματικά ονομαζόταν «η τέχνη για το λαό»). Έχει υποχωρήσει αισθητά και ο αντίποδας της παραπάνω άποψης, δηλαδή τα κενά φορμαλιστικά παιχνίδια και ο υπερ-πρωτοποριακός, αφηρημένος ποιητικός κινηματογράφος (αναφερόμαστε στην άποψη «η τέχνη για την τέχνη»).